Przed koncertem inaugurującym tegoroczny Tydzień Seniora, prezydent Silbert powiedział, że poza oczywistym szacunkiem i sympatią dla ludzi w starszym wieku, powinniśmy też mieć umiejętność uczenia się od nich. Może też bardziej docenić wszystko to, co i jak ciężką pracą osiągnęli nasi dziadkowie albo rodzice. Nauczyć się cieszyć z tego, co mamy i z łatwości z jaką możemy po to sięgnąć.
Wydaje się, że obecne pokolenie młodych ludzi żyjących w naszym kręgu kulturowym nie potrafi znaleźć poważnych problemów, o które mogłoby się martwić i przeciwności, z którymi miałoby
się zmagać. Nie mówimy o osobach żyjących w warunkach skrajnego ubóstwa czy ciężko chorych. Jasne, ci mają powody do zmartwień. Choć pojęcie ubóstwa w Europie w roku 2018 ma się nijak do tego, co oznaczało ono jeszcze osiemdziesiąt lat temu.
Wygląda na to, że tego, jak się bawić, jak spędzać wolny czas i korzystać z oferowanych nam przez życie udogodnień też moglibyśmy uczyć się od naszych dziadków i rodziców. Widać to było podczas imprez organizowanych w trakcie Tygodnia Seniora. Naprawdę niewiele trzeba było, żeby zachęcić naszych seniorów do zabawy. W przypadku młodego pokolenia wygląda to zupełnie
inaczej.
Złośliwi mogliby powiedzieć, że potrafimy się bawić, ale dopiero wtedy, kiedy zaangażowanie wśród uczestników przekracza półtora promila. Może to dlatego, że żyjemy w tak bezpiecznej i niewymagającej wielkiego wysiłku rzeczywistości. Nasi dziadkowie mieli u drzwi na zmianę Niemców i Sowietów, którzy czasem tylko chcieli ich okraść, ale zdarzało się, że woleli zgwałcić albo wywieźć do obozu zagłady.
Teraz za to musimy się martwić o to, czy do wegańskiego steku nie nawalili nam niechcący glutenu, bo spuchniemy. Żyjemy w najlepszych czasach, jakie moglibyśmy sobie wyobrazić. Nasz główny
problemy to ten, że pracujemy za dużo i mamy “sprytfony”, przez co zaczynamy trochę tracić kontakt z bliskimi. Nasi dziadkowie musieli mierzyć się z przeciwnościami zupełnie innego kalibru. I dali radę. Może właśnie dlatego potrafią tak cieszyć się z tego, co mają.
Tekst: Dawid Litka
